Geçtiğimiz hafta toprağa verdiğimiz Tahsin ağabey beyefendi, dürüst, yakışıklı, mütevazı, toplumla uyumlu ve kendisiyle barışık bir insandı. Bir anda ne olduysa oldu 1 ay içerisinde vücudunun her yerine yayılmış kansere yenik düştü, çok geç kalınmıştı sonuçta kaderdi.

Tahsin Ağabey kökten akrabamızdı ve derdi ki: “Kozan’ın en köklü, eski ve geniş ailesinin mensubu benim çünkü bir tarafım Sehlikoğulları, diğer tarafım Karaoğlu ve baba tarafım Topaloğlu”

Kendisinden küçük olan bizlere “Dayı” diye hitap ederdi. Güzel insandı. Zor bulunurdu. Güçlü manevi miras bıraktı. Annesi Süheyla abla da genç yaşında bu dünyadan göçüp gitmişti, ona köyünde hep “Süheyla’nın oğlu” derlerdi. Bir de bacısı var Adeviye Abla can’dır kendisi. Duygu yüklüdür. Kütahya’ya yerleşti, orada yaşıyor. Ona da “Süheyla’nın Kızı” derler. Bugünlerde o kadar çok sevdiğimiz insanlar ardı ardına vefat etti ki anlatamam. Çoğu zaman cenazelere, yasa yetişemez olduk.

Sanki ölümler hızlandı veya bizlere yol yaklaştı…

Tahsin abiyi unutmayacağız. Kendisine Allah’tan rahmet diliyor; tüm sevdiklerinin ve ailesinin acılarını paylaşıyorum. Hayatta önemli olan giderken bıraktığın: Sevgi, saygı ve muhabbettir. Mal da yalan mülkte yalan gel biraz da sen oyalan misali…