Eskiden uzaklardan dağını, taşını özlerdim. Şimdi yaklaşanı tüketen bir şehirdir gördüğüm.

Oysa bu dağları, bu coğrafyayı hak etmeyen çoğu kişiyi bir çırpıda, daha sağlıklı, duyarlı, kişisel bütünlüğü olan kimselerle değiştirivermeyi çok isterdim…

O eski insanlar mı? O güzel atlarına binip çoktaan gittiler…

Adam bulmak, adam olmak o kadar zor ki…

Dili başka, içi başka, bin yüzlü, küflü, iğrenç, kendi sınıfına hain bir insan tipiyle karşı karşıyayız…

Şimdi yığınların görevi bayağılığı ödüllendirmektir.

Kursak kavurgasını ister misali…

Celladının baltasını yalayanlar.

Tecavüzcüsüne âşık genç kızlar misali tuhaf bir ilkellikten öte bir şey değildir yaşananlar.

Ezilmiş ezik fırsatını bulduğunda eziyor…

Haklıyı unutmuş, güçlü gördüğüne tapınan “ahlak ve erdem de neymiş?” diyen yitik bir toplum.

Sözcüklerin, kavramların içerisi boşalmış, muhabbet bitmiş, muhakeme yok!

İblis şahlanıyor, cehalet gayri meşruiyet revaçta…

Umuttur tükenen…

Duvarlar örüyorum münkirlere…

Şeytanlar birer melek kisvesine bürünürken; bu şehirden soğuyorum.