Hep yakınlarım, sevdiklerim ve başkaları için sürekli didindim. Toplumsal ve sosyal varlık olmanın gereği…

Son zamanlarda kendim için hiç bir şey yapmadığımı düşünüyorum.

Annem bir ördek yavrusu gibi devamlı etrafında olmamı istiyor.

Eşim ve çocuklarımın her an yanındayım ki, el mecbur, zaten her an ve bu hep böyle gider...

Toplumun bütün dertleriyle ilgilenmek zorundasın, sen de rahatlamalı çoğu da...

Sanki kendimi toplumsal bir eşya gibi görüyorum bazen...

Aman köyde tavuklar aç kalmasın!

Köpekler de aç ha!

Gelmişken süt almalıyım.

Arabaya mazot, işyerinin eksikleri, çalışan emekçiler, ay sonu Bağ-Kur, SGK primleri…

Müşterileri memnun etmeliyim, en kaliteli ve en yararlısı için çırpınmalıyım...

Çarşıda tattıklarımdan, annem de, çocuklarım da, eşim de tatmalı...

Sevdiklerimle anlamlı, her güzel şeyi, bazen de hüznümü, yaşadıklarımı, hayatı  paylaşmalıyım.

Tüm yemeklerinde zeytinyağı kullananlar uzun yaşıyor. Bak Köseli köyüne kanserden ölen yok maşallah! Muhakkak duyurmalıyım, paylaşmalıyım.

Okurları memnun etmeliyim. Gazete ayakta kalmalı. Akıl satan çok, nasıl ayakta kalıyorsun diyen az…

Dağda yürürken, kitap okurken, Yüce Tanrı’ya dua ederken, ibadet halinde(Tanrı dedim. Pek radikal tahakkümcüler ne der sonra? Ulan ne derse desin be!)

Dağlarda ben ben oluyorum, ama onu da paylaşmalıyım. DOSTLARIMIZ, arkadaşlarımız, sosyal çevremiz, okuyucularımız sağlıklı olsunlar. Akciğerlerimiz temiz kalsın.

Soner Yalçın'ın sağlıklı beslenme kitabından alıntı yapmalıyım. Kapitalist şerefsizler insan sağlığını oyuncak ediyor, hasta edip, ilaç satıyorlar. Tam sayfa yazmalıyım.

Sanki ben yokum…

Başka herkes var…

 Sürekli toplumsal olmalıyım.

Kendim için hiç bir şey yapmadığımı düşünüyorum. Otokontrol, gözlem...

Bir gün:

“Aaaaa! Ölmüşüm ha! Demek ki buraya kadarmış” diyeceğimi bal gibi de biliyorum. Keşke'siz hayatı tamamlamak için çabalıyorum.

Yoruluyorum...

Nereye kadar?

Bak yine yazdın!

Gazeteye de yazı lazım...