Yılların birikimi sonucu kazanılmış sözler vardır. Saygıyla dinlerim. Uymaya da gayret ederim.

Arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyim; kursak kavurgasını ister. Meşrepleri yakın olanlar birbirlerini bulur. Vb.

Bir de koltuktan şereflenmeyeceksin, koltuğa şeref katacaksın. Aksi halde koltuk olmazsa sen bir hiç olursun.

Eskiler ne der: Şerefü-l mekan bi’l-mekin. Akıllı olmak ve her zaman seviyeyi korumak lazımdır.

Şapkanın altına gizlenmekle gözlerden kaçılmaz. Tebdili kıyafet de kar etmez. Sırıtır…

Herkes için daima geçerlidir: Atalar ne demiş: Eline, diline, beline sahip ol.

Memleket ne halde, sokaklar ne durumda. Nelerle, nasıl ilgileniliyor?

 

“VIZIRTI KELAMLAR KAYBOLUR GİDERLER”

 

Tarihten alıntı: Şöyle bir düşündüm, geçmişte olanlar aklıma geldi: Vaktiyle Ergenekon, Balyoz iftiraları her yeri sarmıştı. Baktık ki önemli bir kurumun temsilcisi olması gereken birisinin hiiç bir şey umrunda bile değil. Afedersiniz g.t atıyor, cozutuyor, yiyip içip geziyor. Şıpır şıpır gözü oynaşta. Haşna fişne peşinde kel alaka işlerin ağında debelenip duruyor.

Vızırtı kelam gitti kayboldu.

Vızırtılar zaten kaybolur giderler.

Manevi tahrişlerden korunmak lazımdır.

Meşruiyet dairesi herkese huzur verir.