Bizim mahallenin şimdiki 20’li yaşlarındakilerin çoğu bilirdi onu. Çocukları çok sever, gördüğün de mutlaka çocuklara verecek şalvarının cebinde bir şeyler olurdu. Yaşıtlarından kimse kalmadı diyebilirim, bir Ese emmi, Durmuş emmi kaldı.

Kozana yağmur yağdığı vakit, babam yüzünü avuçları arasına alır izlerdi yağmur ve babam.. O vakit, ne çok benzerlerdi. Babam erken büyümüş bir adamdı, yaşından değil, yaşadıklarından. Nasırlı ve de kederli öyküler taşırdı avuçlarında. İki yakası bir araya gelmek bilmezdi. Biraz Çukurova gibiydi benim babam. Az çok Adanalının ettiği kadar küfür ederdi, oda şakasına! Yine de evinde gülüşünü, dilinden " çökelek" türküsünü eksik etmezdi. Evden çıktığı gibi 4.5 hafta ava giderdi. Yamalı hayalleri olmak bilmezdi, ama velakin onlardan da vazgeçmezdi. Çorak toprakları şımartan şu gibiydi babam, çiçeği severdi ve keklikleri ve de üveyikleri. Yaman avcıydı da, arkadaşlarının anlattığına göre bir gün kaçan yaban domuzunun arkasından yalın ayak koşmuş, önünü kesmiş.. çok hikayesi vardı böyle. Derin ahların cümle kapısıydı babam, Sorsam mevsimini " gönül hangi mevsimi yaşıyoorsa, ömür onu yaşar" derdi.. Babam bize yaz kendine kış idi, en çok da sırtımda dağ idi... Babam ölene kadar hiç bir acının bana eş değer olma ihtimali ile yüzleşmemiş bir adamım ben. Acıyan yerlerimi babam öğretti bana ve beni ne kadar sevdiğini. İşin aslı hiç baba oğul dertleşemedik biz onunla. Ve işin en saçma en salak yanı 41 yıl bu adama baba dedim seni seviyorum diyemedim, baba dedim seni özlüyorum diyemedim, baba dedim bu kez boynuna sarılayım diyemedim... Sadece bir ayrıntıyı fark edemeyecek kadar cahildim o zamanlar YOKLUGUN u... Mekânın cennet olsun canım babam...