On dairesi olup bürgün çadırda kalınabileceğini, mağazaları olan bir zenginin fakirle yemek sırasına geçebileceğini, ev sahiplerinin bir gün kiracısıyla ateş yakıp ısınabileceğini öğretti. Bu ders bize ne kadar gider bilemem ama demek ki neymiş: MÜLKÜN SAHİBİ ALLAH’TIR. Adınızın yaşamasını istiyor iseniz, SEVGİYE YATIRIM YAPIN.

Başta üzülüyormuş gibi yaptılar, Afette ekmeği beşle çarptılar. Üç liralık çayı kırka sattılar. Soylu beldelerin, kanlı itleri!

Depremin 150. saatinde enkazdan çıkarılan Emine teyze, “param yok beni özele götürmeyin” diyor. Hayata tutunduğun ilk dakikalarda sana bu cümleyi kurduranlara yazıklar olsun.. insan olan yerlerim çok ağrıyor çok!

Deprem danışmanı açıklıyor: “bir yerde kaç katlı bina yapılacağına belediye meclisindeki kasap, manav karar veremez. Jeoloji mühendisleri karar verir.” !!

Ülkemizde teröre, sele, heyelana, depreme, tren kazalarına, orman yangınlarına karşı en dayanıklı yer: siyasetçilerin vicdanı ve koltuklarıdır. Bugüne kadar onlara hiçbir şey olmamıştır.

40 bine yakın insan öldü, tek bir istifa! O da Show TV haber spikeri..

Aslında hepimiz öldük, bazılarımızı gömdüler..

İnsan toprak alma derdinde, toprak insan alma derdinde. Ne toprağın gözü doydu, ne de insanın.. ve sükut. Tefekküre duran derviş gibi narin.. SIZI İNCE, YARA DERİN..

En acı tarafı ne biliyor musunuz: insanlığın fay hattının kırılmış olması..

Hayat devam etmiyor! Kimse hayatına hiçbir şey yokmuş gibi devam edemez. Günlük hayattan fotoğraf atamaz. Varsın işler bir kenarda dursun. Birileri bir kaç gün bir şey alamasın. Eşim dostum güler yüz beklemesin. Benim annem, babam akrabam olmasına gerek yok. Eğer bu acıyı yakınınızdan birine bir şey olmadı diye derininizde hissetmiyorsanız söküp atın kalbinizi...

Sevdiklerinizin kıymetini bilin, uyuyup ta uyanamamak var, uyanıp ta bulamamak var..

 

Evleri yüksek kurdular

Önlerine uzun balkon

Sular aşağıda kaldı

Aşağıda kaldı ağaçlar

Evleri yüksek kurdular

On bin basamak merdiven

Bakışlar uzakta kaldı

Uzakta kaldı dostluklar

Evleri yüksek kurdular

Cama, betona boğdular

Usumuzdaydı unuttuk

Topraktan uzakta kaldı

Toprağa bağlı kalanlar.

(Şiir: Gülten Akın)